ஒருமுறை, கொச்சின் மகாராஜா, நியாய-சாஸ்திரத்தில் ஒரு திறமையான அறிஞர், நியாய-சாஸ்திரத்தில் அவரது சந்தேகங்களில் ஒன்றைத் தீர்க்கும்படி தனது கேள்வியை விவரிக்கும் ஒரு கடிதத்தை எழுதி கேரளாவைச் சேர்ந்த ஒரு அறிஞர் மூலம் ஆச்சார்யாளுக்கு அனுப்பினார்.
அந்த நேரத்தில், ஆகஸ்ட் மாதத்தில் ஆச்சார்யாள் முன்னிலையில் ஒரு வித்வத்-சதாஸ் நடந்து கொண்டிருந்தது. கடிதம் சமர்ப்பிக்கப்பட்டபோது, அறிஞர்கள் வித்வத்-சதாக்களில் ஒன்றுகூடுவதற்கு முன்பு அதைப் படிக்கும்படி அறிஞர்களில் ஒருவரை ஆச்சார்யாள் கைக்காட்டினார்கள்,
இதன் மூலம் அறிஞர்கள் மத்தியில் ஒரு விவாதத்தைத் தொடங்கியது. ஒவ்வொன்றாக, அறிஞர்கள் தங்கள் பிரச்சினையைத் தீர்க்க முயன்றனர், ஆனால் ஒன்று அல்லது மற்ற அறிஞர் உடனடியாக பதில்களை மறுத்தார்.
ஜகத்குரு ஸ்ரீ சந்திரசேகர பாரதி மகாஸ்வாமிஜி தவிர வேறு எவராலும் கற்றுக் கொள்ளாத மாதுர் வெங்கடேஸ்வர சாஸ்திரி போன்ற எருடைட் வித்வான்கள் பின்னர் மைசூர் பல்கலைக்கழகத்தில் பேராசிரியரானார்,
மேலும் கொல்கத்தாவைச் சேர்ந்த புகழ்பெற்ற தர்கிகா மதுசுதானா பட்டாச்சார்யாவும் அவர்களின் விளக்கங்களை மட்டுமே வழங்கினார். மற்ற அறிஞர்கள். விவாதம் தொடர்ந்தது,
ஒரு முடிவை எட்டுவதற்கு முன்பு அது நித்தியம் என்று தோன்றியது. அவர்கள் அனைவரும் இந்த விவகாரத்தை மேலும் பிரதிபலிக்க வேண்டும் என்றும் சபையின் நிறைவு அமர்வுக்கு முன்னர் ஒரு நியாயமான முடிவுக்கு வர வேண்டும் என்றும் ஆச்சார்யாள் அறிஞர்களுக்கு உரைத்தார்.
“அது முடிந்தவுடன், இறுதி நாளில் கூட, அறிஞர்கள் எவரும் சபாவின் திருப்திக்கு சந்தேகத்தை தீர்க்க முடியவில்லை. இந்த நேரத்தில், ஆச்சார்யாள் தலையிட்டு, அவரது பொருத்தமற்ற தெளிவான பாணியில் பொருத்தமான பதிலை வழங்கினார்.
ஆச்சார்யாள் அளித்த அருமையான பதிலைக் கண்டு அறிஞர்கள் திகைத்துப் போனார்கள். மாத்தூர் வெங்கடேஸ்வர சாஸ்திரி வெளிப்படையாகக் குறிப்பிட்டார், ‘ஆச்சார்யாளால் மட்டுமே எந்த சந்தேகத்தையும் தீர்க்க முடியும். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர் மனித வடிவத்தில் சாரதாம்பாள் தேவி இல்லையா? ’இது வித்வான்களுக்கு மறக்கமுடியாத சதாக்களாக மாறியது.
ஆச்சார்யாள் வழங்கிய தெளிவைப் பெற்றபோது மகாராஜாவின் மகிழ்ச்சிக்கு எல்லையே தெரியாது.